Waarom ben ik verlegen?
Waarom durf ik niets te zeggen?
Waarom geef je me hoop?
Waarom verdwijnt die hoop soms in het niets?
kortom waarom verpest ik het keer op keer?
Ik kan er zelf niet bij maar weet ergens wel hoe het komt!
Mijn opgewektheid is mijn troef maar achter die lach nestelt zich een onzeker gevoel zo sterk, ja zo sterk, sterker dan die eeuwige opgewektheid!
Waarom worden we steeds verliefd op een onbereikbaar persoon?
Ik ben ontroostbaar en zie het nut er niet van in om toch te proberen.
In het eerste opzicht vinden ze me wel tof maar dan wordt dit alles verpest door mijn verlegenheid!
Die onzekerheid van mij laat die jongen twijfelen waardoor hij het opgeeft!Hij laat me staan!...
Hier stopt het telkens weer.
Weer alleen, eenzaam en verlaten blijf ik achter na een moment van intense gevoelens.
Teleurgesteld maar toch geef ik me niet gewonnen en klamp me vast aan de hoop dat ik een nieuw iemand zal tegenkomen!
Toch zou de verlegenheid het weer verpesten!
Dus hier stop ik!
Het is gedaan!
Hier stopt het!
Ik ben het beu en een nieuwe geliefde is niet nodig!
Ik stop en geef het op!
Het leven stopt!!!!!!!