Ik kan met niemand praten
Iedereen wil worden gelaten
Ik kan het bij niemand kwijt
Wat als ik me ook eens open rijt..?
Niemand die er luistert
Of die ook maar even iets liefs fluistert
Niemand die er voor me is
Misschien dat ik me nu toch vergis..
Mensen om me heen zijn er wel
Trek ik soms niet hard genoeg aan die bel?
Ja, er zijn wel mensen om mij heen
Maar waarom voel ik mij soms dan zo alleen
Het lijkt alsof er niemand tijd voor me heeft
Iedereen die gewoon maar haastig leeft
Niet stil staan bij pijn en verdriet
Want stilstaan kost tijd, en tijd die is er niet
Het is ook wel dat ik het niet wil laten zien
Bang omdat ik al weet hoe het zal gaan, misschien
Dat ze zeggen van ‘ach stel je niet aan ‘
Of dat het toch vanzelf wel weer over zal gaan
Dat ze zeggen dat het niet hoort
En dat vervolgens mijn stem wordt gesmoord
Maar ze erkennen niet die pijn
Net alsof die er gewoon niet mag zijn
Dat geeft mij het gevoel dat ook ik niet welkom ben
En dat ik daardoor gewoon maar voor alles weg ren
Maar het wordt verdomme nu wel heel erg bont
Want ik wens mezelf soms wel es onder de grond
Waarom kunnen we er niet voor elkaar zijn
Waarom zijn er geen pilletjes tegen die pijn
Waarom kunnen we niet gewoon lachen en doen
Shit, ik wil zo graag terug naar toen..
*15-10-2002*