Geen Afscheid...
Hier sta ik dan en
moet wat gaan vertellen.
Niet standaard als hoe lief,
leuk en aardig je altijd bent geweest.
Gebeurd al bij zovelen,
voor mij heeft iedereen zijn eigen feest.
Feest, nee voor mij nu even niet,
na al die weken van verdriet.
Toch is overgebleven nu dat goede gevoel,
ja, en jij weet precies wat ik bedoel.
In een gesprek, hoorde ik nu echt goed je stem,
blijft zo voor altijd waar ik ook ben.
Ook hoorde ik je over mensen,
waarvoor jij had je wensen.
Heel duidelijk heb je mij alles uitgelegd,
en daarmee is tussen ons alles gezegd.
Ook zo belangrijk, hoe het nu verder zal gaan,
want weet je, daar heb ik wat aan.
Voor nu weer even niet,
maar straks zal er zijn minder verdriet.
Zo heb jij het mij meegegeven,
uiteindelijk zal ik daar mee kunnen leven.
En natuurlijk zal ik Wesley ooit vertellen wie jij bent geweest,
waarschijnlijk is dat dan ook een feest.
Want een feest was het jou te mogen kennen,
ook al moesten we zo aan elkaar wennen.
Je enigste kind, ineens samen met mij,
nee, in het begin was jij zeker niet zo heel blij.
Toch door de jaren heen elkaar gaan waarderen,
en zoveel van elkaar leren.
Ja, zo zal ik altijd aan je blijven denken,
als iemand die zo goed wist hoe te schenken.
En niet in de vorm van een kadoo of aardigheid,
nee meer respekt en respijt.
Die woorden waren bij mij wel bekend,
maar door jou beter door mij aangewend.
Dat is een heel belangrijk stuk van jou aan mij gegeven,
daar heb ik iets aan en kan ik iets mee in mijn leven.
Een schoonmoeder, nee dat ben jij voor mij nooit geweest,
heel even misschien, daarna was het altijd een feest.
Dus nee, ik ga nu geen afscheid van je nemen,
kan en wil ik nog niet voor even.
Later kom ik nogeens bij je terug om je te vertellen hoe het met me gaat,
en dan zal je weten dat alles weer op plaatsjes staat.
Jij hebt het gezegd dat het zo zal verlopen,
dus wat ik nu doe is daar op hopen.
Ik kijk naar Wesley met zijn 2 verschillende ogen,
en weet zeker, JA ook hij had jou gemogen...
Feeks!