Een leven dat nog voor me staat.
Vol met passie, liefde en verraad.
Nog een hele hoop jaren voor de boeg.
Jaren zoals nu, lekker hangen in de kroeg.
Maar ook jaren waarin ik misschien ziek zal zijn.
Dat ik niet kan lopen of verrek van de pijn.
Zou ik dat nou echt wel willen?
Die tijd, ziek zijn en een doos vol pillen?
Heeft het dan nog wel enig nut?
Zit je dan niet toch al heel diep in de put?
Maar, je hebt vrienden, daarvoor blijf je leven.
Lang, of maar voor heel even.
Ik weet zeker dat je vecht.
Al gaat het dan toch nog zo slecht.
Opgeven dat wil ik niet.
Dan maar tranen, tranen van verdriet.