Jij bent mijn zware steen
die niet slijt
zelfs zwaarder is geworden
mijn rug kromde
door de last met hevige pijn
vergroeide tot misvormingen
mijn laatste krachten
tilde je nog één maal op
om je te begraven
maar de plek leefde
kleine Vergeetmenietjes
alleen daar waar jij ligt
alle pijn en misvormingen
lieten mij steeds over de steen stappen
in blik op oneindig, verstopt gevoel
tijden slijten verleden
wijsheid bracht kracht en liefde
toch weer de schop
nu lig je op een stronk
als beeld niet te vergeten
in mijn achtertuintje
ver genoeg van mij
toch steeds dichtbij
maar tillen doe ik niet meer.
20-09-‘02/10:31