Lied van verloren liefde
Wederom hetzelfde lied, wederom dezelfde tragedie. De langverwachte liefde, het verlangde geluk, eindelijk binnen handbereik, plots verdwijnend, de thuis die je dacht gevonden te hebben, omvergeworpen, vernield in luttele seconden. Speelt God een spel met mij? Telkens weer hetzelfde verhaal, veel maar juist niet dat. Waarom telkens hetzelfde bruuske einde, dezelfde pijn, hetzelfde verdriet. Waarom nooit verder dan die ene stap, altijd teruggedwongen door een muur, onzichtbaar maar altijd aanwezig, nooit er voorbij gerakend. Waarom nooit die ene, waar blijft het geluk dat ik zo begeer? Wat maakt dat ik het niet vind, wat moet ik ervoor doen, kan iemand me vertellen wat er nodig is om het leven te vinden dat ik wil leiden, vertel mij wat en ik zal het doen, ongeacht wat ervoor nodig is. Altijd weer afgewezen om dezelfde reden, ik ben het beu, telkens dezelfde uitleg. ‘Ik hoop dat je het kunt begrijpen’. Ik kan het begrijpen, ik kan het verstaan, ik weet wat je bedoelt want ik hoor het telkens weer, je moet het niet uitleggen, ik ken de uitleg, ik weet wat je wilt zeggen en het maakt me kapot. Telkens dezelfde woorden die keer op keer mij verscheuren, zo bekend en zo gehaat. Vertel mij waarom, waarom God? Verdien ik het niet, ben ik te min? Mag ik niet gelukkig zijn? Is er een reden waarom telkens als ik denk het geluk gevonden te hebben het van me wordt afgenomen, ongrijpbaar als een zandkorrel opwaaiend met de storm. Ik wil een uitleg, ik wil weten waarom niet of waarom wel, ik wil antwoorden. Antwoorden die geen mens mij kan vertellen, antwoorden niet te vinden, alle kennis ooit vergaard, wederom tekort schietend als het er echt om gaat. Antwoorden op alle vragen behalve op degenen die tellen. Wat baat het de wereld te kennen als je de liefde niet kent? Leven in een wereld die je alles kan geven behalve datgene dat je verlangt. Dus zeg ik u: neem mijn wereld, neem mijn leven maar in de plaats, geef mij de liefde en ik zal gelukkiger zijn dan de wereld mij ooit zou kunnen maken.