Aan iedereen die mij heeft gesteund toen ik het moeilijk had
Ik dacht tijdens mijn zwarte dagen
Aan alle fouten die ik had begaan
Had genoeg van de tegenslagen
En maakte er liefst een einde aan
Maar angst verdrong mijn verdriet
En boven op de spoorwegbrug
Zei een stemmetje ; doe het niet
Ik luisterde en keerde terug
Ik was te bang , te nieuwsgierig
Naar wat het leven voor mij in petto hield
En nu vraag ik me nog steeds af
Wat mij toen toch heeft bezield
Waarom wou ik niet meer leven
Zag ik al het goede niet ?
Ik verknalde de kansen die men mij had gegeven
Zag het donker en verdronk in mijn verdriet
Maar door die stem , die onbekende
Heb ik eindelijk ingezien
Dat je voor je geluk moet vechten
Dat ik dan zou krijgen wat ik verdien
De stem had het over mijn ondankbaarheid
Voor alle kansen die ze mij hebben gegeven
Maar nu besef ik dat het me spijt
En dat ik zal blijven vechten voor mijn leven
Aan het geluk dat men mij bood
Te leven in een welwarend land
Gespaard ben gebleven van hongersnood
Van armoede, oorlog in mijn vaderland
Terwijl er in de hele wereld
Kinderen sterven van honger en kou
Dacht ik enkel aan mijn problemen
En hoe ik ze ontvluchten zou
Maar nu moet je weten
Dat het me heel erg spijt
Mijn problemen zijn nog niet vergeten
Ik wil ze nog altijd liever kwijt
Maar nu pak ik zelf aan
Ontvlucht ze niet meer
Zal nooit meer naar die brug toegaan
Ik zal ertegen vechten , keer op keer
En die stem die me dit inzicht gaf
Dat er zoveel moois is om voor te leven
Was de stem van mijn eigen hart
Die me een tweede kans heeft gegeven
En ik zal ze grijpen...
The show must go on
(Ik besef nu pas hoe goed ik het hier heb , en dat er veel mensen zijn die het veel moeilijker hebben, en dat ik dankbaar moet zijn voor de kans om te leven die ik heb gekregen , want niet iedereen krijgt zo'n kansen. Ik heb veel spijt van alles wat ik diegenen die van me houden heb willen aandoen en ik hoop dat ook zij me een tweede kans willen geven.)