(dit is net zo'n gedichtje als steeds uit hetzelfde schrift volgens mij een of ander tijdschrift)
er zijn van die tijden
dat ik denk
dat ik van je hou
dat ik denk
dat jij de enige bent
maar soms
slaat de tijfel toe
en weet ik niet meer
wat ik denken moet
omdat jij
afstand creeert
als ik dichtbij je ben
omdat jij
niet luistert
als ik met je praat
omdat jij
dingen det
die ik niet zou doen
maar dan kom ik
altijd weer terug
op die ene conclusie
ik hou van jou
zoals je bent
compleet met
al je onvolkomenheden
hoort twijfel erbij??
ik weet het niet...
ik weet alleen
dat ik
ondanks alles
gewoon zielsveel
van je hou