Liefste,
Het is niet veel wat ik schreef,
het zijn maar onbeholpen woorden,
woorden naar jou gericht,
mijn liefste!
Ik schrijf mijn woorden met lichaam en handen,
spreek met een stem die aan mij kapot gaat,
maar woorden kraken en barsten
en soms drijven ze uit elkaar, zoals wij!
Maar ze horen bij het leven,
zoals de slaande regens,
de rukwind die je heeft weggerukt van mij
en de bliksem die mij geveld heeft.
Ik leef niet meer,
ik leef enkel nog van je gemis,
want ik ben een wond
en ik ben niet meer te stelpen.
Maar ik bouw aan een brug,
een nieuwe brug.
Steen voor steen, hand in hand.
Mijn vrienden zullen mij hierbij helpen
en aan het eind van mijn levenswerk
zal er iemand op mij wachten.
Elk afscheid is
de geboorte van een nieuwe herinnering.
Vergeet daarom niet wat we samen hebben gehad,
want het is goed om ooit
iets te hebben gehad.
Het is beter dan nooit iets te hebben gehad.
Liefste,
laat deze woorden niet zomaar woorden zijn!
Ik hoop dat ze je raken en binnenin een vlammetje vormen,
een vlammetje door mij ontstoken,
doe ze daarom alsjeblieft niet uit.
Elke winter kent zijn lente-einde
elke bui zijn zonnige vaarwel.
We hebben samen onze eigen weg gevormd,
ze was lang maar we moesten nog veel afleggen.
We hadden samen veel plannen,
maar we kwamen aan een kruispunt.
We konden niet meer rechtdoor
en geen van ons wist welke kant we uit moesten,
daarom hebben we elk onze eigen weg ingeslagen.
Ik naar links, jij naar rechts
"IK ZAL JE MISSEN"
Dit gedicht is niet door mij geschreven maar door een ex-goede vriendin.