Langzaam maar zeker veranderd mijn hart in steen.
Niet meer het liefe meisje maar gemeen.
Ik wil dit niet maar ik kan het maar niet stoppen.
Het duister is bezig mij naar zich toe te lokken.
Zodra et me heeft kom ik er vast nooit meer vandaan.
Ik wil niet kill zijn,wil niet gemeen zijn maar ik kan het niet helpen wat doe ik eraan?
Hoe kan ik weer mezelf zijn.
Op wat voor mannier kan ik me verlossen van al het haat en pijn.
Elke dag word er weer een stuk van mijn hart veranderd in steen.
Nog even en ik ben door en door gemeen.
Ik heb het verkeerde pad genomen.
Zo ben ik bij het duister gekomen.
Er is geen ontsnappen meer aan.
Het laat me nu nooit meer gaan
Geen gevoelens meer behalve pijn en haat.
Dat zijn de gevoelens die mijn zo angstig maakt...