Dromen, ze zijn allemaal hetzelfde. Maar een droom over het perfecte meisje. Nee, dat is geen gewone droom. Door mijn dromen, vele toevallen, en andere dingen weet ik het. Weet ik dat ik van meisjes houd. Alleen maar van meisjes. Dikwijls op de chat probeer ik mezelf te zijn, zodat ze me graag hebben. Zodat ik weet dat een meisje me kan of wil liefhebben. Maar dan haken ze ineens af. Daarom doe ik zoveel dat ik niet mezelf ben. Ik vind het eigenlijk leuk, maar ik kan niet altijd zo blijven. Dan voel ik de pijn steeds meer en meer komen. Die pijn vormt tot een plekje as waar ooit mijn hart was. Die plek kent niemand, niemand wilt het kennen. Zelfs ik niet meer. Ik ken mezelf niet meer. Ik gedraag me anders, kleed me anders, doe anders, zeg andere dingen. Ik doe alles anders zodat ik mezelf niet ben. Wetend dat ze me zo leuker vinden. Ja, jongens kan ik vast krijgen. Maar meisjes? Nee, niemand heeft ooit zoiets gezegd. Het enige wat ik dus kan/wil doen is mijn gevoelens hier opschrijven. Zodat zeker de halve wereld ze leest. Maar nu, ben ik nog altijd alleen. Hopend op de grote liefde van mijn leven waarbij ik mezelf mag zijn. Zodat dat plekje as niet as blijft. Maar tot dan, die dan dat ik weet dat het nog lang duurt. Blijf ik niet mezelf zijn. Tot dan, blijf ik hopen en denken aan de tijd die komen zal. Ooit of nooit. Wie weet het?
(Ik schrijf alle gedichtjes met pijn in het hart. Ben deze maand (juli) al 17 maanden alleen. Ik mis het gevoel. Maar toch weet ik dat ook al ben ik mezelf of niet, ik krijg geen meisje vast. Daarom wil ik mijn hart een beetje luchten op deze site. Alvast bedankt voor de 'hulp' die jullie willen geven.)