Het begon allemaal een jaar geleden
toen ik nog een gelukkig meisje was.
Ik werd geteisterd door een ziekte
een ziekte die nu terug op de voorgrond verschijnt.
Ik was misselijk dag in dag uit.
Kon maar half dagen naar school gaan
was te moe om iets te zeggen
was te moe om nog te staan.
Na veel onderzoeken en consultaties
stelde ze vast dat ik een serieuze ziekte had
kan de naam nog altijd niet over mijn lippen krijgen
luister gewoon verder naar mijn verhaal
en je zult het wel verstaan.
Vanaf die dag ging het bergafwaarts
elke dan een strijd
een strijd tegen de kilo's
een strijd tegen mezelf...
Ik wou gewoon bewijzen
dat ik ook ergens goed in was
Ik wou gewoon een doel hebben in mijn leven
Ik wou gewoon mager zijn.
Door mij zo te zien aftakelen
ging mijn moeder er onderdoor
maar toch ging ze elke dag mee
naar de dokter en de psycholoog
op zoek naar de oplossing
zodat ik weer men oude zelf werd...
Maar binnen in mij hoorde ik altijd een stemmetje
een stemmetje dat zei:
'Je mag niets eten,
je bent te dik,
je bent het niet waard...'
Elke dag ging het slechter
elk uur wel op de weegschaal.
De weegschaal die stilletjes aan
mijn ergste vijand werd maar ook
mijn beste vriend...
De ruzies met mijn ouders
werden erger en erger met de dag.
Ik wou niets meer eten
ze moesten me naar de tafel sleuren...
Dan op een dag, weer op controle
was 2 kilo afgevallen op nog geen week tijd
dat was voor iedereen de druppel.
Ik kreeg de keuze
opgenomen worden of terug normaal beginnen te eten.
Omdat de examens voor de deur stonden
koos ik voor het tweede
Idereen was gelukkig
behalve ik, want ik
ik had gefaald...
Na een lange tijd
leerde ik terug met vreugde eten
kon weer genieten van een simpel ijsje
was dankbaar voor het eten op mijn bord!
Maar na te veel tegenslagen op korte tijd
ben ik terug van bij het begin.
Begin weer weing te eten,
kijk met afgunst naar het volle bord...
Af en toe heb ik dan toch een vreetbui
dan scheldt ik me uit dat het niet erger kan,
grijp ik naar de pillen,
probeer te kotsen
maar het wilt niet lukken.
Ik durf me niet meer te wassen
wil niet zien hoe dik ik ben.
Ik durf niet meer op de weegschaal gaan staan
bang om het getal van 2 cijfers te zien.
Men ouders hebben nog geen idee dat ik hervallen ben
en zo moet het ook blijven
want ik wil niet terug naar vroeger.
Voor die doktersbezoeken en ruzies
heb ik de kracht niet meer voor...
Niemand mag me helpen
want ik ben het niet waard.
Je moet me laten lijden.
Je moet me men gang laten gaan.
Want de strijd tegen de kilo's
zal nooit overgaan
daarvoor ben ik te diep gevallen
voor opstaan is het te laat...
Dus iedereen laat me met rust
laat me gewoon men ding doen
zodat ik toch een gevoel krijg
van zelfwaarde, van voldoening.
Ik hoop maar 1 ding en dat is
minder wegen dan 40
dat is mijn droom
dat is vanaf nu, weer
mijn levensdoel...