Ik ben lesbisch, ik geef toe.
Maar niemand weet het.
Ja, de mensen die op internet komen,
maar zij kennen mij niet.
Mijn ouders, mijn familie, mijn vrienden,
niemand weet het, niemand denkt eraan.
Maar ik weet het, ik verberg het.
Het doet me pijn, onverdraaglijke pijn.
Ik wil wel vertellen, maar ik durf niet.
Ik weet al wat mijn ouders gaan zeggen:
Niks, ze vinden het ok.
Daarom heb ik schrik.
Ik ben alleen en voel dat niemand van me houdt.
Ik kan liefhebben, dat weet ik al.
maar niemand wilt mij liefhebben.
Mijn familie en vrienden hun antwoord?
Die ken ik niet.
Ook daarom heb ik schrik.
Ik ben bang ze te verliezen,
ik kan niks beloven.
Maar toch, op een dag.
De perfecte dag om het te zeggen,
dan, dan vertel ik het hun.
Niet nu, maar dan.
Maar tot dan, voel ik de pijn.
De pijn van alles te verzwijgen
en doen alsof.
Maar dan ben ik verlosd.
Tot dan, ik hoop dat die dan snel komt.
Want dan roep ik het van de daken af.