Zo dikwijls heb ik al geprobeert.
Het koude, stalen mes op mijn arm.
Steeds een beetje trekken.
Ik voel het mes wel,
maar niet de pijn.
Zo dikwijls heb ik al geprobeert.
Maar dan denk ik aan de mensen die ik achterlaat.
De mensen en dieren waarvan ik zielsveel hou.
Nee, houden kan ik niet.
Zo dikwijls heb ik al geprobeert.
Maar het echt doen.
Zo dikwijls heb ik al nagedacht.
Nee, ik kan het niet.
Ik heb de moed,
maar niet het lef om de wereld te verlaten.
Ik wil, mijn hart wil, mijn ziel.
Maar de wereld houdt me tegen.
Zo dikwijls heb ik al geprobeert,
zo dikwijls heb ik al nagedacht.
Zo dikwijls heb ik al gefantaseerd.
Maar het echt doen?
Ik bewonder de mensen die het kunnen.
Nu heb ik niks dan last, pijn en verdriet.
Deze maand, 17 maanden alleen al.
Lange tijd, maar niemand die echt van me houdt.
Ik haat de wereld, maar de wereld stopt me.
Je hebt geen idee,
zo dikwijls heb ik al geprobeert.
Zo dikwijls heb ik het koude staal gevoeld.
Maar niet in me, niet de pijn.
Het lef, de moed, dat is wat ik mis.
Ik hoop dat de wereld vergaat.
Want mijn hart brokkelt af,
dan hoef ik niet meer te snijden...