Ik ben bang.
Bang dat dit het einde is,
dat er voor “ons” geen toekomst meer is.
Geen toekomst meer voor jou en mij
alleen nog “jij” en “ik”
maar niet meer “wij”
Je zei me ooit dingen zoals:
Ik heb je nodig!
Ik kan het me niet meer voorstellen,
een leven zonder jou!
Maar is het omdat ik van je hou?
Dat men hart wat sneller slaat bij jou?
Omdat die leugen je beschermt?
Ik me over Femke heb ontfermd?
Omdat ik je constant zat te bellen?
Ik weet het niet,
Kun jij het me vertellen?
Is het misschien omdat ik me
in de drank gestort heb?
Dat ik je in een vlaag van woede
pijn gedaan heb?
Omdat momenteel de problemen me vellen?
Ik weet het niet,
kun jij het me vertellen?
Omdat je zover van me verwijderd bent?
Je iemand anders gevonden hebt in Gent,
die jou dat petekind zal brengen,
die jou problemen met vriendschap zal mengen?
Ik weet niet meer wat ik denken moet!
Maar ik wil bij je zijn!
Besef dat goed!
Momenteel is je vriendschap het belangrijkst in men leven,
iets wat me weer wat moed kan geven.
Voor jou duurt ze misschien al wat te lang,
Voor mij zal dat nooit zo zijn.
Ik ben bang!