samen zitten we op de bank
zwijgend
de stilte doet me niets
dan sta je op
en loop je naar de deur
ik ruik je achtergebleven geur
je opent de deur en je gaat
waarheen zou ik niet weten
nu is het een jaar later
en zit ik op de bank
na te denken
over wat er toch mis is gegaan
waarom jij zo plotsklaps bent weggegaan
de stilte heeft al die tijd gelijk gehad
praten was iets wat je steeds vergat