Marco mijn tweede zoon
Het was Januari, een koude wintermorgen,
toen jij om 9.30 uur werd geboren,
Je was een flinke jongen en woog 9 pond
met alles erop en eraan was je kerngezond
Je werd een leuke peuter, met mooie ogen en krullend haar
iedereen was dol op jou, je maakte het er zelf naar
je kon de mensen vermaken, op je eigen manier
je was apart en geestig tot een ieders plezier
Ik weet nog hoe je als peuter ging fietsen, midden op de laan
en je stak je hand op voor alle auto’s, die je achter je liet staan,
Ook de mannen in de bouw hadden met jou veel plezier
zo klein als je was, jij bezorgde ze toch maar steeds flesjes bier
En daar ging je weer, de ladder op met een tasje vol flesjes
bier uit onze voorraad, maar je deed het niet stiekem, je gaf me zelfs een paar centjes
Maar toen je in de pubertijd was aangekomen
ging er veel mis, en vervlogen veel van mijn dromen
Je bewandelde een tijd het verkeerde pad,
Maar je was je er niet van bewust, dat ik daar verdriet om had
Jou tot de orde roepen had niet veel zin,
je wilde niet luisteren, nog erger…… je ging
Zonder te beseffen wat een pijn je mij daar mee deed
die stap van jou, was net een mes wat door mijn ziel sneed
Het contact hebben we nooit verloren met elkaar
al was het nog zo weinig, een enkele keer spraken we elkaar
Natuurlijk zijn er veel dingen verkeerd gegaan in het verleden
gelukkig hebben we er over gesproken, en leven we nu in het heden
Je bent nu zelf de trotse vader van een zoon, een prachtig kind
Ik ben trots op je, ik zal je uitleggen wat ik nu van je vind
Ondanks de moeilijkheden en problemen, die we moesten doorstaan
ben je een fijne knul geworden, eerlijk en spontaan
hetgeen waarin ik heb gefaald, en je niet mee kon geven
heb je inmiddels geleerd van je vrouw, zodat je stevig staat in het leven
Marco, door het schrijven van dit gedicht wil ik je laten weten,
Dat ik vreselijk veel van je hou, al heel mijn leven
Wees ervan overtuigd, er is diep in mijn hart,
Ook voor jou een plaatsje apart.
Je moeder
Rosie
Juni 2002