Weer opnieuw beginnen,
dacht dat ik het deze keer langer ging uithouden.
Ik ken mijn zeldzame momenten wanneer
een lach spontaan is, uit mijn hoofd.
Ik ken mijn zeldzame momenten wanneer ik
terugkijk naar een down-periode in mijn leven,
uit mijn hoofd.
Deze perioden, zijn zeldzaam, ze zijn sneller weg
dan dat ze gekomen zijn.
Het ergste is dat je smaak even mag proeven en dan
is het weg, het is alsof het zoete deel een paar seconden
duurt, waarna het bittere, het smakeloze aan de beurt
komt, die eindeloos lijken te duren.
Hoe komt het dat mensen spontaan kunnen lachen,
in de lach schieten, gek doen?
Waarom kan ik dat niet? Zit het alleen bij mij in mijn
hoofd? Maar waarom dan juist bij mij?
Zitten er twee verschillende mensen in me?
Maar waarom heerst dan die persoon die mij kapot wil maken?
Waarom geef ik die een kans? Hou ik dan niet van mezelf
en is het daarom dat ik onbewust aan zelfvernietiging doe?
Alle begin is moeilijk, zeggen ze.
Maar ik heb verdomme zo dikwijls voor een begin gestaan,
dat het mij echt niet makkelijker lijkt te worden.
Ik heb er zoveel door verloren, mijn jeugdjaren,
mezelf. Wat als het heel mijn leven wordt?
Al wat ik ooit wou bereiken, was innerlijke rust.
Vanmezelf houden, mezelf kunnen vergeven, niet hard zijn
tegen mezelf? Waarom doe ik mezelf zoveel pijn?
Ik zit al zo lang in deze put en ik zak alsmaar dieper en
dieper, het licht wordt kleiner naarmate ik zak.
Ik vraag me af of er een hand is die lang genoeg is om
me eruit te trekken, want ikzelf heb er geen krachten meer voor.
Ik ben het echt wel beu, alsmaar die nieuwe start.
Zou ik er ooit nog komen?