Monument.
God heeft eens
In Zijn schepping
de mens met naam benoemd.
De holocaust zag
Het heel anders
een deel van ons weerloos verdoemd.
Nu prijken toch
hun namen
In stenenzuilen eeuwig gegrift
Om nogmaals
uit te drukken
dat God zich niet heeft vergist.
Hun naam mag
weer gekend zijn
de hemel weet van hun bestaan.
Dit monument
mag het verhalen
zij mochten in ons midden gaan.
Wij leggen witte stenen
tekens wij zijn geliefd
eens zullen wij allen nieuwe naam ontvangen,
zoals eens Abraham
Jakob werd Israël
’t beloofde waar wij naar verlangen.
Eer voor hen ,die
In deez’ muren
herrijzen uit het afgedaan.
Hun namen glanzen
In het zonlicht
als tekenen van hun bestaan.
th
Compostje: | Dinsdag, september 21, 2021 09:03 |
Ja eer voor hen... | |
Anneke Bakker: | Maandag, september 20, 2021 17:32 |
Wie de oorlog heeft meegemaakt, alles over gehoord en gelezen, films daarover gezien lopen de rillingen nog over de rug. Heb witte stenen gelegd en ik huiverde. Goed geschreven in dit gedicht Teun. Warme groet. Anneke |
|
M-Rose: | Maandag, september 20, 2021 13:30 |
= één van de zwartste bladzijden uit de geschiedenis vd mensheid | |
Dirk Hermans: | Maandag, september 20, 2021 12:42 |
Sterk verwoord | |
Auteur: teun hoek | ||
Gecontroleerd door: teun hoek | ||
Gepubliceerd op: 20 september 2021 | ||
Thema's: |