Op de momenten dat het er echt toe doet, tja sommigen zullen het af laten weten. Anderen blijven er gewoon voor je.
Ongeacht wat je doet. Met anderen voel je weleens een connectie, en dingen die je herkent. Dingen die je ook zo ervaart, verder voel je geen band. Geen verbintenis waarvan je zegt; hier ga ik voor. Denkbeeldige scherven die ruim je op, en die gooi je weg want je hebt er verder niets aan.
Het benam je even de adem, maar je herpakt jezelf weer.
Het maakt niet uit, want je leeft, en dat is het voornaamste,
je bent tenslotte de enige niet, dat zul je beamen.
Oeverloze discussies, ze gaan over alles, ze gaan over niets.
Zwijgen is dan het beste.
Gewoon blijdschap ervaren, van wat er wel is in het leven.
Het is gewoon veel, veel meer dan dat je dacht dat er was.
En je prijst jezelf gelukkig met wat er aanwezig is.
Daar kan je beter naar kijken, iedereen zal het weleens hebben, soms kunnen dingen en situaties je een unheimlisch
gevoel geven, dat hoeft geen voorbode te zijn voor iets slechts. Je zet je eroverheen, gaat door met waar je gebleven was, Je staat weer goed, net als een goede waterpas.