Tranen vallen soms dieper dan de nacht donker is
De dagen zo grauw als mist voor de zon
Emoties in overvloed als ijskoud water in een wam bad
Gevoelens vlakken af in het eewig diepe gat
Vallen en weer opstaan maar de put is al gedempt
Dan maar graven in diep zwarte aarde
Terwijl je brand in het hellevuur en de duivel je toelacht
Maar je gaat door in het duister tot je het licht weer ziet
Tot je opbloeit als een bloem uit de krochten van gevoelens
Tot je rijkt tot in de hemel waar de engelen op je wachten
Slippend in dimensies die een ander niet kan zien
De up en downs waren nooit zo groot als de wereld de sterren het universum en ver daar voorbij
Het wakker worden valt me zwaar er is zoveel voorbij het zien horen en voelen tot een interdemensionaal wezen
Het proces dat geleeft dient te worden tot je wakker word daar waar je wezen moet