hun allerlaatste trein
ik heb
ervoor gebeden
wat dagen geleden
een zonnetje
op mijn begrafenis
maar er schijnt
niets op mijn benen
nu ik hier lig
ik ben afgelegd
wordt dadelijk
afgedekt
met ieders
bloem naar keuze
stil zullen zij
langs mij gaan
ik ken ze allemaal
door over te gaan
heb ik tal van
inzichten verworven
eenieder heeft wel
iets in de diepte van
zijn hart verborgen
dat het daglicht
niet mag zien
ondanks hun
volwassenheid zijn
het de kinderen
gods gebleven
maar hun speelse
vroomheid doet
bij mij toch wel
de ogen even open
ik laat ze
nu los met
een lach want
wie had ooit
gedacht dat ik hun
stappenteller zou zijn
of de claxon van
hun allerlaatste trein
wil melker
28/01/2019
EXPLICIT: | Woensdag, januari 30, 2019 00:27 |
Het is het dichtbij en onvermijdelijke wat je schrijft Wil. Maar wat zet je hier mooi voor iedereen begrijpelijk het 'leven' sterk af tegen 'zijn' of juist niet zijn. Buiten religie. Stof waait op... | |
teun hoek: | Dinsdag, januari 29, 2019 12:55 |
wil ik mis je 29 jan teun | |
september: | Maandag, januari 28, 2019 19:16 |
Een intens mooi verstillend gedicht Wil. Er zit zoveel inhoud, zoveel diepte in. Dat ik stil val. Woordenloos. Voelbaar en integer geschreven Wil. Liefs |
|
waterval: | Maandag, januari 28, 2019 12:46 |
het geluid van een claxon (één of meerdere keren) klinkt dan waarlijk als "muziek"... ;-) groetjes, van ~~~waterval~~~ |
|
Anneke Bakker: | Maandag, januari 28, 2019 09:47 |
Stil en ontroerd laat je dit gedicht lezen waar iedere keel iets weg moet slikken. Ik wens jou alle goeds en warme groet. Anneke |
|
teun hoek: | Maandag, januari 28, 2019 09:11 |
integer meelevend th | |
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: wil melker | ||
Gepubliceerd op: 28 januari 2019 | ||
Thema's: |