Schraal wentelt de dag zich in het flauwe zonlicht.
Door de eerst gevallen druppels van het grijze wolkendek,
bezie ik opnieuw het zo bekende tafereeltje van mijn straat.
Dezelfde mensen lopen, als een figuratie van het leven,
over hun eigen, platgebaande wegen.
Ik hoor de uren die de kerk in de verte slaat.
Dof klinkt het geluid.
Gedempt, alsof de klanken zich met moeite laten kennen.
Kom tot mij, laat je zinnen zich bekeren,
voel de noodzaak van het woord.
De resonantie trilt, verheft zich in zijn eigen ritme.
Dwingt zich in de welbekende rol.
Geen mens kijkt op, de steen is diep gevallen,
het kringelt maar de spanning is niet echt verstoord.
Er is geen reden, geen nader inzicht in de nieuwe dag.
De mensen lopen door hun leven,
hun voeten sleets, hun rug gerecht.
Het prikkelt licht door alle regen,
maar leven wij ook echt..
-
wervelende regenboog: | Dinsdag, januari 12, 2016 22:26 |
de een leeft bewuster en draagt meer licht dan de ander graag gelezen hgr wr |
|
Anneke Bakker: | Dinsdag, januari 12, 2016 18:35 |
Ieder leeft voor zich, en God voor ons allen, maar de menigte voelt dat niet meer zo, de gelovigen niet te na gesproken. Mooie avond John. Anneke |
|
teun hoek: | Dinsdag, januari 12, 2016 15:54 |
dat zal van geval tot geval schelen, velen wel denk. h gr. th |
|
Mamke: | Dinsdag, januari 12, 2016 15:13 |
Tja, vaak gaat het leven gewoon een beetje aan je voorbij door de beslommeringen van alle dag... Lijkt alles elke dag weer hetzelfde te zijn... En toch is dat ook vertrouwd... | |
Auteur: John Kroos | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 12 januari 2016 | ||
Thema's: |