Ik heb al jaren last van depressies.
Herfst en winter gaan o zo traag voorbij.

Als het dan toch weer lichter word, hoop ik telkens weer dat deze zomer er is voor mij.

Vijf jaren terug, m'n beste vriend keert me de rug.
Vier jaren geleden, de ene na de ander overleden.
Dan drie jaren terug. Door een bekende goed hard bij m'n keel gegrepen en een mes in m'n rug.
Twee jaren terug? Het enige dat ik me kan herinneren is dat ik nog nooit zo bang ben geweest.
2014, vorig jaar, m'n woning met de grond gelijk gemaakt.
Door de gemeenschap in de steek gelaten.
M'n grootste angst gekraakt.

Dit jaar dan, een abrupt einde aan m'n korte werkvakantie.
Ik was bijna levend verbrand.

Geen identiteit meer, geestelijk totaal uit het verband.
Van jullie autoriteiten de ene naar de andere preek.
Volgend jaar sta ik waarschijnlijk tussen de familieberichten in de krant.

Sinds enkele maanden aan de medicijnen, anders word ik gek en hou het niet langer vol.

Deze medicijnen houden me oppervlakkig, en maakt dat ik zwijg.
Zie geen verschil meer tussen verdriet of lol
Voel geen liefde meer, als ik dat al krijg.

Dus hier loop ik al jaren alleen mee.
Om blij te zijn of om te leven is zó toch geen tijd.

Ik heb niets dat ik nog koester, al te lang niet meer iemand uit liefde gekust.

Had ik begin deze zomer m'n eigen tentje maar nooit geblust...