In het tikken van de klok laat mijn inspiratie op zich wachten.
Ik vul mijn hoofd met tevergeefse gedachten, dat zij weer terug zal komen,
om de leegte te vullen.

mijn inspiratie gaat en staat waar ze wil,
echter weet ze zich altijd te verhullen.
ze komt wel tevoorschijn hoor, maar dan alleen in dromen,
die ik toch weer vergeet.

Ze zweeft door mijn gedachten, die ze af en toe,soms, wel eens binnentreedt meegevoerd als een blad door de wind, dan probeer ik haar te volgen.
als spelende zonnestralen die mij aan het oog ontglippen
Ik probeerde haar gezicht te zien, maar altijd deed zij alsof ze de andere kant op keek.
Omdat ze heel verlegen is misschien.

Mijn inspiratie, die de secondes van de klok doet vertikken, secondes die door de uren worden verzwolgen.
En dan zit ik hier onbeholpen

Terwijl bij jou, de tijd stil lijkt te staan,
in jouw wereld.