Iets in ons dat andere mensen niet ongemoeid kan laten: het geweld in deze wereld, het geweld van de opvoeders, het geweld van de ander die ons kwetst.
Het moeilijkste voor ons om het even welk menselijk wezen in zich niet te bemoeien met andere mensen,
en toch is het grootste verlangen bij de meesten onder ons een ver-
langen naar eenzaamheid. We willen niet lastig gevallen worden, maar toch zijn we ons de hele tijd met elkaar aan het bemoeien. En dat is het gebied waarin ik de beelden en de wrok en de taal van de weerstanden
de dominatie ga zoeken die
betrekking hebben op alle situaties. Zelfs in jezelf, ben je de hele tijd met jezelf aan het vechten.
Ik vecht tegen mezelf, ik heb een oprechte neiging, een verlangen om verschillige, vervelende wereld naar de wereld van de zuivere extase. Ik zeg tegen mezelf "Je hebt zoveel jaren te leven, waarom zouden die verdomde jaren niet extatisch zijn!"
en ik zit hier en slaak een zucht.
(geinspireerd door en het lezen van "zomer" geschreven door 'Spring-in-het-veld'