Afscheid van een collega
Ik zag hem aan
zijn ogen staan
in het vroegoude gezicht
scheen zijn laatste licht
Hij liep naar me toe
wankelend en moe
in het septemberbos
liet hij zijn leven los
Nog een keer grappen
langzaam samen stappen
‘nou weer tot gauw,
groeten aan je vrouw’
Drie weken daarna
huilen zijn dochters om pa
samen staan we bij de kist
dalend in de koude mist
Natuurlijk wisten we allen
dat het einde ging vallen
de ziekte zat in het bot
de pijn maakte hem kapot
Ik sprak hem daar toe
de man uit ons midden
jong nog en al moe
verlegen gingen we bidden.
Reacties op dit gedicht
| John Kroos: | Zondag, februari 09, 2014 01:02 |
| om zo nog met een lach het leven aan het eind wat verstaanbaar te maken Mooi geschreven en sterkte gewenst, John |
|
| youkie: | Zaterdag, februari 08, 2014 13:58 |
| treurig dit sterkte |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Jose van Rosmalen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 08 februari 2014 | ||
| Thema's: | ||