Alle lijnen allang getrokken.
Zit ik denkend in zwart en wit,
alweer over die zelfde ongekozen keuzen.
Nu huil ik tranen in sneeuwvlokken.
Ik weet niet meer hoe het zit.
Keuzes, en ze dollen om mij heen,
vallen voor mij neer.
En denkend in zwart en wit,
maak ik geen keuzen.
Ik ben een standbeeld en van steen.
zittend naast de liefde,
en die voelt nu leeg en zo alleen.
Hoe kan ik niet meer hopen?
En mezelf de feiten zeggen?
Want het voelt nog lang niet afgelopen.
Tranen spreken het tegendeel.
Hoe kan ik het dan neerleggen?
Ik ben ontbonden.
En niet meer in mijn geheel.
En witte lijnen rond om mij,
grijpen naar mijn keel.
Nu er niks meer is,
En ik niemand meer herken.
Terwijl in mij nog zoveel is.
lijkt dit weer op dromenland al veel en veel te veel.
Ik ren.
Zal er nu ook iemand zijn die mij kan stoppen?
Die mij achter weken zal wakker maken.
Minuten maken mij niet lekker
Ik val langzaam weer in slaap.
En ik ben bang.
Want deze keer mist mijn wekker.
Het kon al niet meer gekker.
Waar is mijn wekker?