Nu we een jaar verder zijn begint het te dagen.

Wat ik allemaal achter me heb gelaten.
Een diepere gedachte dan alleen het samen zijn.
Even rust na alle veranderlijke dage.
De sneltrein staat stil en moet even op adem komen.
Gevoelens en gedachte alemaal op een rij.
Pijn achter mijn ribben en de woede nog steeds aanwezig.
Afvragende waarom vragen.
het niet waard zijn om te vechten daar moet ik vrede mee krijgen.
Mijn hart nooit meer het zelfde, de verwerking duurt nog wel even.
Ooit zal ik er vrede mee hebben en door kunnen gaan met mijn liefdes leven.
Maar voor nu een muur om mijn hart en niemand zal hem breken.
wanneer de tijd rijp ik zal ik me openstellen en de liefde ontvangen.
maar voor nu nog even alleen nog even veilig.