Het is tijd, ik ben weer even alleen.
Tijd om af te sluiten en verder te gaan.
De eenzame momenten en het gemis van een koesterende blik.
De lijdensweg van een verloren liefde.

Zachtjes snik ik bij het denken aan de tijd die niet uit mn hoofd wil gaan.
sla mn handen voor mijn ogen en streel mezelf door mijn haar.
Het kom heus wel weer goed fluister ik zachtjes tegen mezelf.
Wederom is je emotie je weer de baas en stokt je adem bij het denken aan

Ik wil hier zo graag vanaf dus schrijf ik t maar op een stuk papier.
Om hem daarna te verkreukelen en de vlam erbij te houden.
Met een veeg met mn hand wrijf ik de laatste tranen van mn wang.
Dit is de laatste keer en niemand zal mij meer krenken

Het verhaal van liefdesverdriet stopt hier!