Ik liep laatst door 'n stille straat,
waar 'n gebouw pal achter een kerkje staat.
Ik zag daar ouderen binnen gaan,
ze leken allen heel spontaan.
Maar toen ik mijn oor te luisteren lei,
en hoorde wat men daar binnen zei,
dacht ik, ze hebben niks geleerd,
want wat daar gebeurd, dat is verkeerd.
De gerechtigheid was bij hen niet bekend,
maar daar waren ze blijkbaar aan gewend.
Daar was ook nog 'n dame en 'n jonge heer,
die gingen in dezelfde trend tekeer.
Ze waren heel eigen gereid,
maar zo waren zij ook opgeleid.
Opeens zag ik iemand naast mij staan,
en keek ook naar binnen door dat raam,
Hij zei, "ga naar binnen het wordt hoog tijd"
jij bent toch de gerechtigheid.
Ik zei,weet je waarom ik al zolang wacht,
mijn broer hebben ze daar binnen al verkracht.
Ik RIEP, "HET IS NU TOCH TE LAAT".
je ziet zelf hoe de klok daar slaat.
Daarbij voel ik me onbekwaam,
waarvoor ik me ontzettend schaam.
Hij zei toen, IK NEEM JE TAAK WEL WAAR,
ik kom met iedereen en alles klaar.
Met HEN maak ik binnenkort een lange reis,geweldloos of met veel pijn,
Want mijn naam is magere Hein.