Na alles afgeruimd te hebben gingen ze samen aan tafel zitten.
Mieke begon zonder aanleg over haar leven te vertellen,
over wat ze eens moest doorstaan, over vroeger en nu.
Tranen stonden in haar ogen.
Ze merkte niet eens op dat Jan recht stond en de dames alleen liet.
Drika was een luisterend oor en Mieke had er oprecht vertrouwen in.
Zij gaf Mieke een schouderklopje en zei dat ze meer geluk had verdient.
Er werden geen vragen gesteld, enkel een vertrouwensband gelegd.
Mieke maakte aanstalten om te gaan, maar Drika vroeg om tot de middag te blijven zodat ze nog kon mee eten en ze sterk genoeg was om weg te gaan.
Mieke bedankte Drika en sloeg spontaan haar armen om Drika heen.
Zoveel liefde en genegenheid had ze nog nooit gekregen.
-