onwerkelijk springen gedachten heen en weer
moeizaam sla ik ze gade
maar kan er niks van maken
moet mijn gevoelens staken
tomeloos tuimelen mijn gedachten naar de grond
voel geen verleden of wat ooit bestond
leeg en teneergeslagen kijk ik achterom
maar kan niet meer zien hoe het ooit begon
een grote berg van van alles en nogwat
moet ik daar doorheen is dat mijn pad
moedeloos loop ik de berg puin tegemoet
ik weet het doet pijn
maar ik weet dat het moet
daar waar ik alles achter de heg had gesmeten
maar ik moet er doorheen ik moet het weten
hoe het zat en ooit alles begon
links af of rechtsaf of toch andersom
de geuren de kleuren de pijn en verdriet
er liggen nog zoveel bergen in het verschiet
ik wou dat ik vliegen kon heel ver weg
maar vleugels die heb ik niet
dat is mijn pech