Weet je nog vroeger toen ik je al die brieven schreef?
“Verdomde ouderwets” noemde je het, “Waarom geen email, of een sms?”
Oude gewoontes zijn slecht af te leren, dat weten we..
Vandaar dat ik je nu nog een laatste keer een brief stuur, ..het enige punt is dat je deze brief waarschijnlijk nooit zult ontvangen.
Ik weet dat ik niet langer een prioriteit ben, ik kom niet meer op de eerste plaats.
Het ontvangen van een sms, is niet langer het hoogtepunt van je ochtend. Sterker nog je ontvangt helemaal niks meer. Dat komt voornamelijk omdat ik niet weet wat ik zou moeten zeggen, sterker nog misschien durf ik je niet te zeggen wat me werkelijk dwars zit. Ik weet dat ik deze situatie aan mezelf te danken heb. Ik had er genoeg van en kon het niet meer aan. ik wilde een gat in mijn leven vullen en dacht dat overnieuw begonnen zou werken. Wat dacht ik hé!
We zijn al een tijdje uit elkaar nu, en het gat is nog steeds niet gevuld. Ik voel nog steeds een leegte, wellicht wel meer dan voorheen. Het zieke eraan is dat ik misschien zelfs al het gezeik mis. De stress, de gevechten.. als je maar tegen me zou praten. Als je maar iets zou zeggen..
Maar er wordt niet gesproken, er wordt niks meer gezegd..
en het gat werd alleen maar groter en donkerder toen ik vertrok..