Eindstation

 

Het gaat over-leven zesenzestig jaren lang

 

Opdat we nooit vergeten

 

De tijd van gele sterren die

herkenningstekens waren

een volk dat

kost wat kost moest worden uitgeroeid

 

Het is nooit gelukt, al was het nipt

 

Bijeengedreven in steden, later, in de trein

Als vee

Minder nog

 

Daarna de kampen, werk kampen

Voorvertrekken van de dood

 

Anderen hadden minder “geluk”

Die mochten ‘douchen’

-Moesten douchen-

Vertrapten sterken, de zwakken, voor; dat laatste beetje bruikbaar lucht..

Ook zij stierven, een vreselijke dood

 

De ‘werkers’ voedden de ovens,

de sporen werden gewist

hun mens-zijn onderdrukt

ze waren niets

 

-Minder nog-

 

Ook zij vielen ten prooi

 

 

 

Laat ons nooit vergeten….