Het gevoel van gemis,
het gevoel van verlaat,
het gevoel van wanhoop,
en een héél klein beetje die van haat.
Een gevoel die niet te omschrijven is.
Maar het gevoel waar ik eigenlijk het meeste last van heb,
is die van het gemis.
Je was mijn leven,
je was alles voor mij,
want als er iets was maakte je me altijd blij,
je keek me zo aan alsof je wist wat er was,
of alsof je ineens mijn gedachte las.
Ik kan niet omschrijven wat er in me omging als ik je zag,
Ik weet niet hoe ik het moet zeggen,
maar bij mij verscheen er telkens weer een lach.
Een lach die ik nog nooit eerder had waargenomen.
Maar wat ik toen nog niet wist, was dat die een paar dagen later toch van me zou worden ontnomen.
Door de dood.
Maar hoe dan ook...
Jij maakte me blij,
Ik straalde.
Ja, jij,
jij was diegene voor mij.
Jij, die jongen, waar ik uren lang naar die prachtige zee mee keek.
De zonsondergang.
Ja,vanaf die avond merkte ik dat je ongelofelijk hard op me leek.
Die me gewoon begreep,
En die bij me was voor hoe ik ben.
Die heel hard neep,
Om me te laten voelen dat dit wel echt de werkelijkheid was.
Dat ik ook gelukkig kon zijn.
Ja, die lach,
Het was eigenlijk een lach die duizenden dingen zeggen wou.
Met honderden geheimen,
maar die vooral wilde zeggen;
‘Hé, Ik hou zielsveel van jou!’
En een paar dagen later was je weg ,
Je ging plots heen.
Het werd weer somber in mijn hoofd,
dus ook die stralende lach die verdween.
Hij komt nooit meer terug,
want hij ging definitief mee,
boven de wolken,
en boven die prachtige zee.