Het sprookje is stuk...
Het lijkt alsof ik niets meer voel,
alsof het nog steeds nacht is,
en de klok nog altijd stil staat..
De tranen blijven maar komen,
dat is het enigste wat ik nog kan,
huilen en terug denken aan ''ons''..
Ons, waar we nu niet meer van mogen spreken,
alles is stuk, op een ''goede'' vriendschap na,
hoe durfde ik hier in te geloven..
Maar je voelde zo echt, zo diep in mijn hart,
dit was liefde voor altijd, zoals we elkaar beloofde,
tot gisteren, het harde, pijnlijke gesprek..
Verder door het leven gaan als vrienden,
hoe moet ik dat doen, ik weet me geen raad,
hoe laat ik iemand los waar ik van hou..
Wat moet ik nu doen, mijn hart is gebroken,
mijn kracht is weg, mijn sprookjes is stuk,
de liefde van mijn leven is niet meer.......