Je belde mij, hoopvol gestemd.
Tegen beter weten in.
't Niet geloven,
't niet begrijpen,
de ontkenning.
't Gaat wel over,toch?!
't Gaat wel weer.
Bij haar ging het toch ook over !
'k Zie haar weliswaar niet zo
vaak meer, maar toch !
'k Denk:"Mijn God, niet zij!
"Ja" zegt ze met verstikte stem.
"Het is niet anders.
"Wat moet ik?
't Gaat goed, nou ja af en toe
die pijn.
Soms ondraaglijk, stoot ze eruit.
'k Blijf vechten!
Mijn man, mijn kinderen.
Hoe, wat, waar, waarom ?
Hoelang denk je dat ik nog krijg ?
Ik zit met de mond vol tanden.
De stilte valt plotseling.
Bijna fluisterend zegt ze:"Dag lieverd,
bedankt voor je luisterend oor.
Ik kan niets meer uitbrengen.
Mijn hart breekt.
Inwendig gil ik:"Die rotkanker !!