Verschrikt, geschokt hoor ik het bericht,
een schreeuw, een kreet van onmacht,
reactie met emotie, steun zoekend
geknakt en geraakt lopen de tranen over mijn gezicht.
Na dagen van hoop en vrees,
ben je stilletjes uit het leven gegleden.
Voorgoed uit ons leven verdwenen.
Voor de vakantie, enthousiast, vol met levenslust.
Nu, 4 dagen na het fatale ongeluk,
ben jij diegene die voorgoed rust.
Veel mensen hadden je lief, je hele leven
Vrienden, familie, klasgenoten, docenten
Als het zou kunnen, stuk voor stuk, willen ze je het leven teruggeven........
Morgen wordt een zware dag:
ik mag je klasgenoten vertellen,
wat je is overkomen.
Morgen, het wordt een zwarte dag.
Veel vrienden had je in de klas,
je brommer, je grote hobby, je werk, altijd aanwezig
Dat is, hoe je was
Was...... je wordt een herinnering,
uit het oog, maar niet uit her hart!
Verschrikkelijk, morgen.
Morgen sta ik met lood in de schoenen voor de klas.
Om te vertellen, over,
Niet meer wie je bent,
maar wat voor iemand je was.....
Jonge, je plek in de klas blijft, kijk nog eens over onze schouder mee.
Je mentor.