Albrecht Paul: | Maandag, april 29, 2002 23:43 |
Dat is heel teder gezegd, de as die je laat verwaaien op het strand, as die overgebleven is van je geliefde. Een diep symbolisch afscheid. | |
frauke: | Maandag, april 29, 2002 20:58 |
lieve nena weet daar waar zijn as heengaat de tijd niet meer bestaat en evolutie nooit een einde heeft vooral nu jij het jouw liefde geeft. met de warmte van je woorden komt hij nu in lichtere oorden. liefs frauke |
|
vlinder538: | Maandag, april 29, 2002 10:40 |
op mijn weg over het strand kom ik je tegen ik pak je hand vast en geef je een warme knuffel een mooi gebaar die jij hier op het strand hebt gemaakt ik heb bewondering voor jou en je mooie gedicht heel erg veel sterkte hij zal nu een rustige mooie weg vinden en zwijgend altijd bij jou zijn.. kusjes Kimberley |
|
Hans Winter: | Maandag, april 29, 2002 01:04 |
uit stof en adem brandden gedachten tot as, ik heb het ter hand gesteld aan de golvende storm die hem haast had verrast. |
|
Hans Winter: | Maandag, april 29, 2002 01:03 |
dag as van je hand antwoord gaf je in golven dagen die volgen nemen je mee door zweven van zee naar een vaster zand. |
|
Hans Winter: | Maandag, april 29, 2002 01:01 |
Gods warme adem vind je in het scheppingsverhaal waarin het de stof tot leven brengt. Het komt terug in een verschijningsverhaal als Jezus na zijn dood over zijn nabestaande vrienden blaast. En ook speelt het op Pinksteren. Het brengt nabestaanden weer tot leven. Zo zou je het geluk gegund kunnen zijn. Moge je morgen de wind zo verstaan. Lief groetje, Hans |
|
Hans Winter: | Maandag, april 29, 2002 00:56 |
god, zou je met ons gaan, stof en vochtige adem grondden ons bestaan. draag ik mijn gezel, blaas je adem over mij, raak ons samenspel. verlaat hij mijn hand, moge de wind hem nemen tot over het land de lucht niet meer wenen zal, wij zijn als zee en het strand. laat je met mij gaan, stof en vochtige adem brengen tot bestaan. |
|