er is echt niemand die me kent zoals jij
vanaf de eerste dag waren we voor mij gevoel een feit
maar het kon niet, het mocht niet , gevoelens voor jou heb ik geprobeerd te
verdringen
zodat niemand die het wist van jou en mij
achteraf gezien was dat een klote tijd
ik stond van binnen door geluk te springen
gezien ik van alles van de daken wou schreeuwen
hoeveel jij voor mij betekende, hoeveel ik van je hield en wat je met me gevoel
deed
iedere dag was ik in strijd met mezelf hierdoor
omdat ik de wetten van de liefde toen overtreed
ondertussen was ik ook bang dat ik jouw verloor
als ik alles opnieuw kon doen …
dan was het al anders geweest vanaf het eerste uur
zelfs vanaf onze eerste zoen
het werd dan echt een heel ander avontuur
jij bracht meer in me naar boven dan dat ik uit mezelf kon halen
daardoor ben ik weer in mezelf gaan geloven
maar ik kreeg steeds meer angst dat onze liefde voor elkaar zou falen
een van de vele redenen waarom ik je toen nog niets kon beloven
achteraf gezien is het makkelijk praten
praten over veranderingen en verleden
je moest me toen gewoon gaan haten
maar het werkte averechts, je bent me alleen maar meer gaan aanbeden
8 maanden later durfde ik pas een van de meest belangrijke stappen van me leven
te nemen
toen pas kwam het besef dat ik het veel eerder had moeten doen
het doet me nog steeds pijn dat ik jou heb laten lijden
het afwachten,het tasten in het duister,onzekerheid
maar ik wist niet dat het zo van een leien dakje zou glijden
en daarvoor heb ik nog steeds spijt
want je kreeg van mij geen duidelijkheid
ik kan het helaas niet ongedaan maken
maar weet dat ,als ik het zou kunnen veranderen, ik het zou doen
een ding weet ik zeker, dat als wij niet zaten te praten, dat onze harten met
elkaar spraken
ik door dit op te biechten weer aan al je verwachtingen te voldoen