Een gedicht
Een gedicht schrijven,
is het gedicht verlaten,
zij is slechts steiger van de schoonheid,
misschien is pöezie het woord,
maar ook zij kleeft nog te zeer aan aardse wensen en banaliteiten,
het onzegbare dan, de reis, het verlaten van alles dat zo graag schoonheid is, dat daarvan zo graag wil getuigen,
en het arriveren dan, het aankomen, het onvermijdelijk herbeginnen...
nee het bovenaardse, dat schittert en vrijwel ongenaakbaar is,
en ineens is ze daar,
die liefde, die eenheid, dat goddelijke, dat onverlaatbare...
zij schenkt die vredeskus, die parel onder de pöezie,
blikt met schone ogen en zegt
het is zover...