hier overmand door het kille gevoel
van naargeestig zwaar water
op de rand van de eeuwigheid
de grens tussen leven en dood
hier volg ik tot ver voorbij de horizon
de wederom verdwijnende nachtschaduw
vol onafgewerkte en vaak vergeten dromen
gevlucht voor weer een nieuwe dag
hier knikken mijn knieƫn wanneer ik
een bange blik de diepte in waag
naar een wereld die langzaam ontwaakt
of is het wellicht toch de bevelende wind
die alles bewegen laat, staal doet trillen
zelden zijn honger weet te stillen
mag ik bang zijn bij het zien van al dat kleins
mag hier mijn lijf beklemmend rillen