Een zwart gat....
Een leegte zo onopvulbaar.
De handen die mij jarenlang hebben gedragen,
waren plotseling zo koud
De schouders waar ik jarenlang op heb gesteund,
hebben het begeven.
ze kennen nu rust..
Niets meer dan stoffelijke resten van het
verleden.
het gelach, de tranen, de vriendschap,
de liefde..
Alles is mij ontnomen!
jij bent weg,,
Ver weg van hier..
Je was nochthans een sterke persoon,
tot dat die ziekte je lichaam in sloop.
Je vocht er tegen elke dag
Je lachte ondanks de pijn,
je wou niet zielig gevonden worden.
Je hield je eigen groot,
je vertelde andere je was niet bang voor de dood..
Je zal altijd stralen als een ster,
en waakt over mij beneden daar van ver....
papa,
Nooit zal ik je vergeten,
Voor altijd zit je in me hart.
We zullen altijd samen zijn,
Al leven we nu apart.