het word groter en groter ,
het licht en de warmte .
ik gloei van blijheid ,
maar word weer bleek van onzekerheid .
ik vraag me dan af :
is het dan zover ?
is het gedaan met die straf ?
mijn longen krijgen beetje bij beetje weer lucht .
ik ben bijna bij de start ,
en kan stoppen met die afschuwelijke vlucht .
de dingen die ik vroeger verstopte ,
zorgde ervoor dat mijn hart niet meer klopte .
nu heeft het bijna zijn normale ritme weer ,
en doet dit alles niet meer zo een zeer .
ik kijk nu vooruit ,
en niet achteruit .
ik kijk naar de mensen die er voor mij zijn .
als ik naar ze kijk ,
voel ik me groot maar ook heel klein .
gewoon omdat ik weet dat ik op hen kan rekenen .
gewoon omdat ze van me houden .
gewoon omdat ze me écht zien .
eigenlijk is diet niet zo heel gewoon .