Zwart en grijs zijn de dagen
gevuld met oneindig veel vragen.
Er is onmacht en een intens verdriet,
waarom het leven ineens zo verliep.
Donker zijn de wolken boven je hoofd,
Je voelt je totaal verdoofd.
Je gevoelens slingeren heen en weer,
de vraag "waarom" hoor je keer op keer.
Het is zo oneerlijk, je voelt je totaal alleen,
het verdriet voelt als een ondraagbare steen.
Onweer en bliksem storten zich op jou,
het wordt geheel donker en grauw.
De zon probeert in te breken in deze dagen,
en ze zal er zijn met hele kleine vlagen.
Ze probeert je nieuwe energie te geven,
en zal bij je in de buurt blijven zweven.
Toch zullen de donkere dagen nog lang blijven,
de antwoorden op jouw vragen zullen zwijgen.
Je verdriet zal er zijn en zul je voor altijd meedragen,
de pijn zal soms aanvoelen als niet te verdagen.
Ook dan kijkt de zon op jou neer vanuit de horizon,
ze straalt sterk en is een grote warmte bron.
Ze probeert jou liefde en licht te geven,
en ze zou willen dat de donkere wolken werden verdreven.
Jij hebt een hele moeilijke en lange weg te gaan,
maar je zult er zeker niet alleen voor staan.
Geloof in jezelf en verwerk op de manier die jij goed acht,
ook wanneer de omgeving eens anders verwacht.
Heel langzaam zul je voelen dat je weer beschikt over kracht,
en zul je merken dat je voorzichtig aan lacht.
De fijne herinneringen zullen boven komen,
je durft weer heel voorzichtig te dromen.
Wanneer je het even niet meer weet of je voelt veel pijn,
kijk dan eens naar de zon, dan voel jij je misschien een klein beetje fijn.