Ik heb me vaak betrapt op herinneringen
die me huiveringen brachten
en ook op ware leugens, zelfs ook hoop
al moest ik beter weten.
Het is al zo dat jij tot het verleden behoort
en nooit meer hier zult komen, ik zal nooit
meer na kunnen vragen wat je bedoelde
en vraag me af wat je moet hebben gevoeld.
De nadagen geven mijn soms rillingen
soms is er niks dat mijn verdriet kan verzachten
die godvergeten dag dat ik jou aan de dood verloor
zo graag had ik jou hier weer terug in mijn leven.
Uren worden dagen die zich aaneenrijgen in de eeuwigheid
om in onbewustheid te verstommen zoals ook dromen
dat soms doen.
Ik weet niet hoelang het nog voortduurt dat ik hier ben, mijn tijd
maar hoop dat ik ooit terug bij jou zal komen
want geef toe dat toen
jij dood ging, was is nog veel te klein.