Het leven.
Het leven kan zo raar zijn.
Maar toch ook weer fijn.
Het ene moment zie je het niet meer zitten.
Maar na een avondtje pitten,
kan je weer plezier maken.
En hoef je even niet te braken.
Maar dan slaat het weer toe.
Het is een raar gedoe.
Ik wil gewoon mijn leven terug.
Maar er is wel een lange brug.
Die jij zal moeten belopen.
Je had me moeten geloven.
Als ik het bankje zie, schiet ik in tranen uit.
Toen was ik verzekerd, dit werd mijn bruid.
Maar toch ging het niet.
Dat was het leven, je nam het mee toen je me verliet.
En mij achterliet.
Eenzaam met veel verdriet.
Ik wil het leven terug.
Ik wil de liefde terug.
Ik wil jou schouder om op te huilen.
Ik wil in jou armen kunnen schuilen.
Ik wil je terug.
Niet voor even, maar tot in het heden