ik voel me soms zo alleen,
ook al zijn er mensen om me heen,
dan voel ik me vaak t 3de wiel aan de wage
dan ga ik mezelf vergelijken en mezelf verlagen,
ik ben niet grappig,
ik ben niet mooi,
ik ben niet interresant,
daarom neem ik afstand,
ik vlucht naar huis,
dat is mijn veilige plek,
daar zit niemand me op mijn nek
ik wil me dan t liefst voor de buiten wereld verschuilen,
bang dat ze vragen"waarom "ik weer moet huilen"
bang dat ze een arm om me heen slaan,
want dan barst een orkaan,
van woede of verdriet dat weet je bij mij niet,
maar verlang ik ook naar warmte, liefde en aandacht
want dat geeft mij ook weer een beetje kracht,
kracht om toch weer door te gaan,
ook al is t met een traan.
ik ben nu al zover gekomen,
ik durf weer te dromen,
dat t goed kan komen,
ik heb nog een lange weg te gaan,
maar daar heb ik nu schijt aan,
nu ik weet,
dat er mensen zijn die weten wat ik bedoel,
geeft mij dat wel een zekerder gevoel,
iedereen heeft wel iets gemeen met elkaar,
dus veel is voor ons erg herkenbaar,
en klinkt voor ons ook zeker niet raar,
bij hun voel ik me niet dom of klein,
bij hun kan ik mezelf zijn.