Ja, ik weet al wat er op de steen komt te staan
te lezen wanneer iemand ooit bij mijn graf stilstaat
Een open boek, met een gedicht
voor mezelf en niet aan anderen gericht
Over mensen die niet verder konden kijken
over dingen die ik niet kon bereiken
Over drempels waar ik niet overheen durfde gaan
over een druppel die weer opgaat in de oceaan
Heb ik in dit leven wel waarde gehad
of is het beter dat mijn druppel uiteen is gespat
dat ik weer ben opgenomen in de totaliteit
en onvindbaar blijf in de eeuwigheid?